ความคืบหน้า ครั้งที่ 2 : เปลี่ยนแผน

จากตอนแรกกะว่าจะขึ้น Content ถึงเปียโนเกรด 3 แต่หลังจากลองมานั่งเขียนหัวข้อที่ต้องพูดถึง ปรากฏว่ามีเยอะมาก (ลืมนึกไปว่าขนาดตอนสอนจริงๆ ยังต้องใช้เวลากว่าปีกว่าจะถึงเกรด 3) ประกอบกับการจัด Content ให้เป็นหมวดหมู่และต้องเรียงตามลำดับจากง่ายไปยากด้วย ทำให้มีอะไรที่ต่องทำเยอะแยะมากมายกว่าที่คิด ทำให้ต้องเปลี่ยนแผน

ความคืบหน้า ครั้งที่ 1

ไปอ่านเจอคนบ่นเกี่ยวกับความยากลำบากของการทำเวปภาษาไทย เนื่องจากค่าคลิกถูกเหลือเกิน เท่าที่อ่านๆ แล้วสรุปออกมาได้ว่า ถ้าทำเป็นบล็อก โอกาสมีรายได้เป็นกอบเป็นกำนั้นน้อยมาก เพราะคนคงเข้าน้อย ถ้าจะทำเวปไทยต้องทำเป็นเวปที่มีเนื้อหาเป็นเรื่องเป็นราวทีเดียว ซึ่งจากตอนแรกใจหายวูบว่าจะไปรอดหรือไม่ ก็กลับมามีกำลังใจขึ้นหน่อย เพราะมีคนที่ทำเวปไทยยืนยันหลายคนว่ามีรายได้จริงและเยอะด้วย และผมมั่นใจอย่างนึงว่า content ผมไม่แพ้ใคร จะเสียเปรียบหน่อยก็ตรงกลุ่ม target เป็นกลุ่มเล็กๆ แต่ก็ถือว่าเป็น project นำร่องคับ ที่ได้แน่ๆ คือประสบการณ์ และตอนนี้เลยยังยืนยันเป้าหมายเดิม คือ เป็นเวปไทยคับ

ความคิด

หลังจากทำตามคำแนะนำของคุณชาญวิทย์แห่ง http://blog.thaiadpoint.com ว่าให้ทำเวปเกี่ยวกับที่เราชอบ ผมได้ตัดสินใจออกมาแล้วว่าจะเริ่มด้วยการทำเวปเกี่ยวกับการเล่นเปียโน เหตุผมไม่ใช่อะไรเลย แต่เพราะความชอบคำเดียว หลังจากได้หัวเรื่องแล้ว ผมก็เริ่มลงมือทำแล้วคับ!!! ผมแบ่งงานได้ 3 ส่วนคือ

1. งานเกี่ยวกับเวป โดยรายละเอียดมีดังนี้

ชื่อเวป หรือ Domain name ผมคิดไว้แล้วครับ แต่กะว่าให้เวปไซต์มันเป็นรูปเป็นร่างกว่านี้อีกหน่อย อย่างน้อยให้ได้ซัก 50% แล้วผมค่อยไปจดโดนเมน ส่วนชื่อโดเมนนั้น ยังไม่บอกครับ เพราะกลัวโดนคนแย่งไปจดครับ 555

จุดเริ่มต้น (ครึ่งหลัง)

หลังจากหาข้อมูลมาพอสมควร (ความจริงไม่เยอะหรอก แต่ก็พอเห็นทาง) สรุปแล้ว สิ่งที่เราต้องทำเพื่อเป็นการเริ่มต้น (เน้นว่าเป็นการเริ่มต้น) มีสามอย่าง คือ

1. ต้องมีเวปไซต์ของตัวเอง ผมไม่ได้บอกว่าต้องทำเวปด้วยตัวเอง จะจ้างทำหรือให้ใครทำก็ได้ แต่เราควรจะมีเวปของเราเอง โดยเวปไซต์นั้นควรจะเกี่ยวกับสิ่งที่เราชอบ เหตุผลก็คือว่าเราจะได้มีไอเดียในการเริ่มต้น และพอเป็นสิ่งที่เราชอบ เราก็จะสามารถต่อยอดมันไปได้เรื่อยๆ ไม่ใช่เปิดเวปเสร็จตู้มเดียว หลังจากนั้นเป็นปีไม่มีการอัพเดตเลย มันก็คงกลายเป็นเวปร้างในที่สุด
   

จุดเริ่มต้น (ครึ่งแรก)

หลังจากทำงานประจำมาได้ระยะหนึ่ง รู้สึกว่ายิ่งทำก็ยิ่งเบื่อ เบื่อกับความซ้ำซากจำแจและรู้สึกเหมือนขาดอิสระ เพราะมีข้อจำกัดจำพวกเข้างาน 9 โมง เลิกงาน 6 โมง บวกกับเวลาที่ใช้บนท้องถนนที่ซึ่งรถนั้นก็สุดแสนจะติด ทำให้เวลามันหายไปหมด ไม่เหลือเวลาที่จะทำอะไรอย่างอื่นเลย และที่น่าเบื่อยิ่งกว่านั้นคือ ระหว่างเวลางาน ถึงเราจะไม่ได้ทำงาน 8 ชั่วโมงเต็มๆ ก็จริง มันก็จะมีเวลาที่เราพัก พูดคุยกับเพื่อนร่วมงานบ้างอะไรบ้าง